Uprzednio, nadleśnictwo składało się z dwóch obrębów: Kartuzy i Mirachowo, a obręb Wieżyca stanowił część Nadleśnictwa Skrzeszewo.

Lasy obrębów Kartuzy i Mirachowo były w czasach średniowiecznych własnością miejscowych rodów rycerskich. W roku 1381 Jan z Rusocina - właściciel większości okolicznych dóbr ziemskich - sprowadził z Francji zakonników Kartuzów i oddał im we władanie liczne grunty leśne i rolne. Zakonnicy zbudowali klasztor i zaczęli organizować osadnictwo, co stało się zalążkiem obecnego miasta Kartuzy. Brak jest danych dotyczących gospodarki w miejscowych lasach w okresie od średniowiecza do XIX wieku.

W lasach Prus Królewskich, ze względu na istnienie stałego zapotrzebowania portu gdańskiego na użytki leśne w XVI i XVII wieku, nastąpiła tak silna eksploatacja lasów, że doprowadziło to do ich poważnej dewastacji. W rezultacie lesistość Pomorza Gdańskiego, która w XV wieku wynosiła 80%, spadła 200 lat później do 50-60%.

Wkrótce, po I rozbiorze Polski na tych terenach zaczęła obowiązywać pruska ustawa leśna z 1775 r., która uporządkowała sprawy użytkowania i ochrony lasów zarówno państwowych, jak i prywatnych. W roku 1826 król pruski rozwiązał Zakon Kartuzów, a majątki klasztorne, w tym także lasy, zostały upaństwowione. W tym okresie utworzono dwa nadleśnictwa państwowe: Kartuzy i Mirachowo, w których gospodarka prowadzona była z zachowaniem porządku przestrzennego i określonej kolei rębu. W nadleśnictwach tych utworzono 17 leśnictw, z których niektóre istnieją do dzisiaj, np. Mirachowo, Glinne, Sianowo, Bilowo, Bącka Huta itd. Brak jest szczegółowych danych odnośnie gospodarki leśnej przed I wojną światową i w okresie międzywojennym, niemniej na podstawie analizy stanu lasu można wnioskować, że była ona prowadzona w oparciu o okresowe plany urządzeniowe. Drzewostany rębne użytkowano zrębami zupełnymi, rzadziej częściowymi (głównie w buczynach) na dużych powierzchniach, często całymi oddziałami. Na zrębach zupełnych sadzono przeważnie sosnę i świerka z częstym uzupełnianiem składu o modrzewia, daglezję i jodłę.

Obecny obręb Wieżyca powstał jako oddzielne nadleśnictwo w 1945 r. z części dawnych lasów Nadleśnictwa Kościerzyna i powiększany był sukcesywnie przez przejmowanie lasów prywatnych i zalesianie gruntów porolnych. Dla obrębu tego brak jest danych dotyczących gospodarki przed II wojną światową. W 1973 r. połączono Nadleśnictwo Kartuzy i Mirachowo w jedną jednostkę, do której w 1977 r. przyłączono obecny obręb Wieżyca.

Zmiany w stanie posiadania nadleśnictwa w okresie powojennym były stosunkowo niewielkie i dotyczyły w większości przypadków przejmowania drobnych kompleksów leśnych oraz gruntów porolnych do zalesienia. Znaczne zmniejszenie powierzchni obrębu Mirachowo w planie pierwszej rewizji wynika z wyłączenia w tym okresie leśnictwa Kamionka, które przeszło do Nadleśnictwa Sulęczyno, a następnie wróciło do Mirachowa.

Ogółem, na przestrzeni lat 1949 - 2007 całkowita powierzchnia Nadleśnictwa Kartuzy (3 obręby) wzrosła z 17 845 ha do 18 076, czyli o 231 ha.